Bansi
Vroeger was alles anders, is een veel gehoorde uitspraak. Zo ook bij het zeer waardevolle instituut 'het huwelijk'. Ook al liep het niet lekker in het huwelijk (wat is dat; lekker lopen?), men bleef toch bij elkaar ...'tot de dood ons scheidt'. Zo 'eenvoudig' was het leven nou eenmaal. Het aantal echtscheidingen was die tijd dan ook minimaal.
Nu is alles anders. Echtscheiding? Het komt tegenwoordig steeds vaker voor. En waarom ook niet. Je zal toch niet gedoemd zijn de rest van je leven met elkaar te moeten delen, elkaars gezicht dagelijks te moeten aanschouwen, terwijl er tussen jullie 'niets' meer is?
De liefde is helemaal weg, het sprookje is kapot, jullie sprookje! En dan is het inpakken en wegwezen....
Begrijpelijk, maar hoe handel je dit echtscheidingsproces op een goede manier af, als er al een goede manier bestaat. En als je met ruzie uit elkaar gaat, dan wordt het des te moeilijker voor beide voormalige tortelduifjes en hartendiefjes.
Het allerergste bij zo'n nare breuk zijn de gevolgen voor de kinderen. Die arme kinderen kunnen er toch niets aan doen, zeker als ze nog erg jong zijn. Zij willen papa en mama! Ze hebben hun nodig. Wat krijgen ze er helaas veel te vaak voor terug? Alleen maar ruzies, problemen en trauma's. Wat een eenvoudige bezoekregeling moet voorstellen, leidt te vaak tot alleen maar stress. De kinderen worden negatief beïnvloed of zelfs opgestookt en worden daarnaast soms zelfs gedwongen een keuze te maken tussen Pa en Ma. Ze worden van de ene naar de ander kant geslingerd. Ik hoorde laatst een meisje van tien jaar oud vertellen dat zij behalve veel verdriet ook een mooie droom heeft gehad, en wel dat het huis van haar moeder was opgestegen en neergedaald naast het huis van haar vader en dat er tussen beide huizen een deur was zodat ze toch bij beide ouders kon zijn. Dat was haar mooie droom, naast al haar angstige en nare dromen, pijn en verdriet.
Lieve ouders, als het niet meer gaat is het begrijpelijk dat je gaat scheiden, maar hou alsjeblieft rekening met de kinderen. Minimaliseer hun lijden in deze pijnlijke situatie. Handel zaken goed en snel af en vooral in het belang van de kinderen in plaats van altijd in jullie eigen belang. Sla niet alle deuren bij voorbaat dicht, want er is geen weg terug. En de kinderen samen opvoeden en grootbrengen??? Zo ja, hoe? Denk daar eens over na.
Scheiden omdat je hart is gebroken is begrijpelijk.......maar denken jullie alsjeblieft ook om dat onschuldige, kleine, tere, lieve en oprechte kinderhartje! Bezint eer gij begint.