Juf Kumari

Gisteren kwam Sharita na een dagje school thuis. Ze was stiller dan normaal en haar moeder merkte dit meteen op. Haar dochter, die altijd druk aan het praten en rennen was, was vandaag uitermate gehoorzaam en aanspreekbaar.
Tijdens het eten vroeg moeder naar hoe de dag was gegaan. Sharita vertelde dat ze een 9 voor haar proefwerk Engels had gehaald en een 7,3 voor een SO van het vak biologie. "Mooi zo!"complimenteerde moeder haar. En hoe was het verder?

"Nou", zei Sharita, "ik heb een kras op mijn arm en dat heeft de juffrouw gedaan".
Moeder geloofde haar oren niet. Pardon, had de juf haar popje gekrast? In deze tijd, anno 2010, waar moeder zelf geen corrigerende tik mocht geven? Had een onderwijzeres het in haar hoofd gehaald een kind van 12 een kras te bezorgen? Nou, dat dacht moeder toch even niet.
Ze vroeg haar dochter hier verder naar, haar boosheid (lees de stoom uit haar oren) camouflerend door serieuse ogen op te zetten achter haar bril. Hoe kwam dat dan? Wanneer gebeurde het? Wie is die juffrouw? Hoe durft dat mens, die slang, dat duivelsgebroed? Mijn kind krabben, die krabdagoe?
In plaats van dit alles zei moeder: "Vertel me nogmaals, rustig en kalm en in de juiste volgorde, wat er is gebeurd, Sharita."

"Nou", zei Sharita, "In de pauze waren Magda en ik aan het spelen. We renden door de school. Er stond een juffrouw - waar we geen les van hebben en waar we de naam niet van weten, want dat is een hele moeilijke - in de gang. Zij riep naar Magda dat ze niet moest rennen, maar Magda was al in de derde versnelling en kon moeilijk meteen afremmen. Magda vloog langs de juf de trap op, Mama.
Ik trok een extra sprint, want Magda mag niet met tikkertje spelen van mij winnen. De juf die stak haar arm naar mij op, terwijl ze weer riep dat we niet mochten rennen, maar die kon ik niet meer ontwijken. Ik rende langs de juf, ontweek haar op mijn nieuwe AllStar-sneakers, maakte een flauwe bocht naar rechts, maar .... mijn linkerarm raakte de uitgestoken hand van de juffrouw, haar ringvinger boog daarbij naar achteren en ... er stond een kras op mijn arm."
Moeder kreeg nu opeens een ander beeld: "Dus het was niet zo dat ze je vastgreep met haar heksennagels en je een kras bezorgde?"

"Nee, mam, maar ze was wel erg boos, want.... Toen ze ons eenmaal staande had gekregen (Magda op de derde tree en mij naast zich), wees ze met diezelfde hand waar ik tegen was opgerend terwijl ik toch zo mijn best deed het te ontwijken, naar een fel oranjegekleurd A3-formaat poster. Daarop stond: STILTE, EXAMEN."

Moeder kreeg nu een nog ander beeld van het gebeuren:
"Wacht eens even, Sharita. Jij was dus binnen in de school tikkertje aan het spelen, in de pauze, terwijl anderen daar hun broodje verorberden. Je had niet in de gaten dat er een examen gaande was?"

"Nee, ma, we hadden het erg druk met het rennen achter elkaar. Stom, he? En toen we dat oranje bord zagen, begrepen we ook waarom de juf zo boos naar ons keek. Ik zei dat ik stom was geweest en naar buiten zou gaan. Dat vond ze een goed plan, want daar konden we de energie uit onze lijf rennen. De juf zei nog, dat we zo hard konden rennen en uitgestoken handen ontwijken, dat we ons bij de LO-meester moesten opgeven voor het atletiekteam! Daar wilden we nog even over nadenken. Dat vond de juf prima, maar ze wilde die kras nog behandelen en dat hoefde van mij alweer niet."
"Aha, kind, begrijp ik het dan goed: het is dus opgelost? Hoe is het met die hand van die juf?"
"Nou", zei Sharita, "die stak ze me toe, aan het eind van het gesprek."

Juf Kumari,
met een ringvinger die uit de kom is geschoten