Juf Kumari
Ergens in Nederland, 4 juli 2010
Lieve broer Bansi,
Je zus je is aan het genieten van een welverdiende vakantie. Nou ja, de eerste twee dagen van de vakantie verlopen best goed. Toen de schooldeur vrijdagmiddag met een zachte plof achter mij dicht viel, was het duidelijk: een schooljaar is afgesloten, 7 weken tijd om bij te tanken en dan gaan we er weer tegenaan. Met een nieuwe lichting van die heerlijke pubers, maar we gaan ook verder met de kinderen die nu bevorderd zijn naar een hogere klas. Of niet.
Weet je nog dat ik je vertelde over Alicia? Helaas, helaas, ze haalde het niet. Het balorige, maar klassieke euvel deed zich voor: het kind haalde een 5,45! Dat wordt afgerond tot 5 en dus een minpunt. En ja, ze had al twee andere 5-en. Na herkansing kwam hier geen verbetering in. Alicia was teleurgesteld. Ze had toch zo hard gewerkt en ze had toch verbetering in gedrag, aanwezigheid en resultaten laten zien? Waarom dan? Waarom doen jullie zo moeilijk over 1/10e punt? U gunt het haar niet, riep haar moeder in een emotionele bui!
Emotionele bui? Ja, de ouderlijke verwachting kwam niet uit. En in haar achterhoofd wist moeder heus wel dat de school niets kan doen als het examen niet naar behoren is gemaakt, maar het verwijt wordt toch even over je heen gestort. En dat we nu een ongelukkig kind van haar maakten. We? De school, die rotschool die leerplicht inschakelde en hulpverleningstrajecten voor Alicia dufde te initieren?
Grappig is wel, dat Alicia's jonger zusje is aangemeld als nieuwe leerling in klas 1. Raar, he? Moeder is boos op de school, want haar Alicia is niet goed begeleid, maar toch heeft ze voldoende vertrouwen in de school om haar kleine Alinda hier in te schrijven! Raar.... maar waar.
Alicia heeft na 5 jaar geen vmbo-diploma mogen halen. Haar moeder was hier erg verdrietig over. Alicia zag dit verdriet en schoof haar eigen gevoel opzij. Haar moeder was verdrietig, dus moest zij nu de sterke zijn. Ze had een nacht bij ma in bed gelegen en toen ma in het gesprek over de tegenvallende examenuitslag bijna uit haar vel sprong, zag ik Alicia naar haar nagels (haar handen lagen in haar schoot) kijken. Ik richtte me tot haar en ze keek me aan met grote ogen vol tranen. Ze deed, wat ons allen verbaade, haar mond open en sprak!
"Ma, vanaf klas 2 geef ik je aan dat ik deze richting maar niets vind. Ik wil iets met mijn handend doen, ik wil met kleine kinderen werken, ik wil onderwijsassistente worden op een basisschool, maar dat vond je niet goed. Je hebt me - wetend dat het niet mijn ding was - toch deze richting laten doen en je wilde me niet geloven toen ik zei dat ik het echt moeilijk vond. Wiskunde kan ik niet, hoe hard ik ook werk en hoeveel bijles ik ook krijg, ik kan het niet. Bovendien mis ik Papa heel erg. Van jou mag ik hem niet opzoeken, alleen maar bellen. Ik heb af en toe een dag school gemist, omdat ik Papa ben gaan opzoeken. Ik mocht niet over Papa praten, ook niet met de school. Ik kan het niet meer, ma, ik kan het niet meer."
Als juf breekt je hart bijna op zo een moment. Hoe komt het dat ik dit nu pas hoor? De info van ma naar school was dat Pa in het buitenland zat en niet - zoals tijdens dit gesprek bleek - in een TBS-kliniek. Nu was ma bereid om ons alles te vertellen, maar wel onder voorwaarde dat we haar kind het diploma gaven. Dat kan toch niet? Zo werkt het niet!
Ma was hier niet tevreden mee en schakelde haar maatschappelijk werker in. Maatschappelijk werker? Ja, die is al vijf jaar in beeld! Heh, wij weten hier niets van. Nee, dat had ma ons niet verteld want... dat vond ze niet nodig (zit hierachter een vorm van ‘schaamte'?)!
Maar zelfs een maatschappelijk werker, brief aan de directeur, brief aan de rector, brief aan de onderwijsinspecteur, belletje van de TBS-kliniekmeneer, belletje van een huilende oma... niets, niets konde school in deze fase nog voor het kind doen. Althans, niets aan het veranderen van de examenuitslag.
Wat ik wel heb gedaan, is Alicia begeleiden richting het MBO en bij de overdracht moeder en Alicia alles laten vertellen wat er speelt. Tevens is dit hele verhaal meegenomen in het dossier van zusje Alinda. De mededeling dat Pa in die kliniek zit, omdat hij in een boze bui ma uit het raam van de tweede verdieping had geflikkerd en ma voor de ogen van Alinda op de grond belandde, dat ma vindt dat Pa een slechte partner voor haar maar een goede vader is en in december 2010 weer thuis komt, zijn belangrijke dingen om als school te weten. Wie weet kunnen we voor Alinda vanaf klas 1 wat betekenen, maar dan ook echt met hulp, toestemming en medewerking van ma. Voor Alicia was het nu te laat.
Wat een verdriet zit er toch in deze mensen, broer. En wat moet het zwaar zijn, om dit alles in je eentje te willen dragen. Wat is het toch vervelend, als je geen vertrouwen meer in de medemens hebt, en geen hulp wilt (accepteren), ook niet voor je kids. Zal het niet een zeer eenzaam en verdrietig bestaan zijn voor deze mensen?
Anyhow, de laatste schooldag was dus een zware, maar na het horen van de plof dwong ik mezelf de knop om te zetten. Door het schrijven van deze brief aan je, hoop ik dat dit gelukt is en dat er een paar leuke weken vakantie in het vooruitzicht zijn.
Trouwens, heb je die doksa al geslacht? En komt Phoewa zaterdag ook op je verjaardag?
Groetjes en tot gauw,
Kumari