Juf Kumari
Kent u de Bollywoodfilm Darr?
Onze grote held Shah Rukh Khan vertolkt de rol van een wel zeer verliefde jongeman, met een klein probleem: hij stottert.
De held heeft echter een groter probleem: hij is geobsedeerd door een lieftallige meid: Kiran.
Kijk, als je probleem 1 combineert met probleem 2, dan is het gevolg dat hij, telkens wanneer hij de naam van zijn liefde wil uitspreken, het volgende produceert: K-K-Kiran!
En dan nu terug in Nederland. Eergisteren had ik les aan klas 2F. In klas 2F zit een leerling, Amir genaamd. Amir doet goed zijn best, maar heeft het huiswerk niet afgemaakt. Dat is hij vergeten. No problem, maar na zijn laatste les verwacht ik hem bij me om alsnog het werk af te maken en na te kijken. Amir komt netjes, baalt wel, want hij had met zijn vrienden afgesproken en dat kon nu niet meer door gaan.
Amir had keurig gewerkt en mocht na het extra uur weg. Toen ik mijn lokaal verliet, zat ik iets ‘getekend' op de tafel waar Amir aan had gewerkt. Nieuwsgierig als ik was, bekeek ik het creatief versiersel nader: KK Kumari. Wel alle !@#%@^%^%tiny_mce_markeramp;&%^%*@@!!
(de Surinaamse ondertiteling van hetgeen hierboven staat, houd ik graag voor mezelf)
Daar Amir geen spraakprobleem heeft, was dit geen imitatie van onze grote held uit Darr.
En daar KK de afkorting is die in msn-taal wordt gebruik voor het woord ‘kanker', was het wel duidelijk.
Eenmaal thuis aangekomen besloot ik er niets van te zeggen. Ik zou morgen de tafel schoon maken en sloes. Je kunt toch niet op alle slakken zout leggen, en negeren is soms de beste tactiek, bedacht ik me.
Maar de volgende ochtend vertelde ik dit incident aan mijn collega's, die het negeren en zelf schoonmaken geen goed idee vonden. Daarmee kreeg Amir in hun optiek een vrijbriefje om nog meer meubilair der school te versieren met dit soort complimenterende teksten. Nee, ik moest hem aanspreken.
Ik ging na de koffie naar mijn lokaal, dacht nog even na en wist toen dat ze gelijk hadden. Ik moest er iets van zeggen, maar Amir zou het in alle toonaarden ontkennen! Leer mij de puber kennen! Dus moest ik geen discussie of een welles-nietes-spelletje krijgen.
Ik liep naar het lokaal waar Amir op dat moment les Tekenen had, hoe toepasselijk! Ik vroeg de juf of ze hem wilde zeggen, dat ik hem in de pauze graag wilde spreken. Amir kwam keurig, aan het eind van de tekenles naar me toe.
Ik liep met hem het lokaal uit en zei:
"Amir, gisteren heb je goed gewerkt en alle achterstand is weg. Toen ik echter je werkplek bekeek, zag ik iets staan wat ik niet erg leuk vond. Maar vandaag begrijp ik wat er is gebeurd."
Amir, inmiddels met groot rood hoofd, keek van mij naar zijn schoenen en toen weer naar mij en toch maar naar de schoenen. Noot: Amir is een kop groter dan ik ben.
Ik hervatte mijn gesprek, inmiddels geminimaliseerd tot een monoloog:
"Maar eerst het positieve: mijn achternaam had je in een keer goed geschreven! Knap van je, want ik krijg soms een verkeerd gespelde achternaam op een brief en dat vind ik niet zo leuk."
Amir werd bordeaux en de schoenen waren nu wel bijster interessant. Ze begonnen volgens mij te knijpen, want hij wipte van zijn linker- op zijn rechtervoet en terug.
Ik vroeg hem mij aan te kijken en vervolgde mijn ‘gesprek':
"Jij denkt waarschijnlijk dat mijn voornaam KANKER is, maar dat is niet zo. Ik stel het op prijs dat je de tafel schoon maakt. Mocht je mijn voornaam willen weten, dan mag je het me daarna komen vragen."
Amir, met inmiddels paars hoofd, knikte braaf en liep naar de conciërge om een poetsdoek te halen.