Juf Kumari
Het onderwijs is turbulent, geen uur is hetzelfde, laat staan dat een dag volgens planning verloopt. Gebeuren er vaak nare dingen, dan gebeurt er gelukkig ook net zo vaak - zo niet vaker - iets leuks. Wat ik vandaag meemaakte, valt in beide categorieën, vrees ik.
Het is pauze, wanneer een leerling schreeuwend naar me toe komt en de legendarische woorden uitspreekt: ‘Juf, er wordt gevochten!". Nou, dit valt in de categorie NIET LEUK. Vooral niet, omdat ik net uit de les kom en nog geen tijd heb gehad om een kopje koffie te nemen. En nu ik deze mededeling heb ontvangen, moet ik er iets mee!
Dus begeef ik me, vergezeld van deze zeer opgewonden jongeling, naar de tweede verdieping (of all places! De docentenkamer is namelijk op de begane grond en nu moet ik twee, nee vier trappen lopen om bij de fight club te arriveren! Waarom vechten ze hier en niet bij hun mama's in de woonkamer?) Ik baal enorm, want ik wil pauze houden! Ik wil koffie en stemrust, want na 20 minuten moet ik weer enthousiast en wel voor een groep kids staan! Ik wil koffie en geen scheidsrechter spelen tussen twee kijvende lummels!
Maar ik weet dat ik rustig moet blijven en niet kan rennen. Als ik namelijk ga rennen, op die hoge hakken door een bomvolle kantine, dan krijg ik zo een staart van wel 70 enthousiaste pubers die uit respect (lees angst) niet langs me heen willen rennen, maar niet in staat zijn hun volume te dempen tot het niveau NUL. Dus rustig lopen, grote passen maken en toch wel rap tempo aanhoudend, kom ik aan op de tweede verdieping.
Daar schouw ik het volgende aan: Angela, een klein pittig Antilliaans meisje, slaat en schopt naar Dewien. Hij is een kop groter, maar man, wat kan dat kleine ding tekeer gaan! Zij krijst er ook nog heel erg hard bij! Je ziet aan het gezicht van Dewien - donkerpaars - dat het gedoe al enige tijd gaande is en Dewien staat op het punt te verliezen. Ja hoor, hij laat haar los. Kwam dat misschien doordat hij mij de trap op zag komen en mijn blik op onweer stond? Dat zal ik nooit weten.
Met een hele luide stem (tja, volume 10 van 10 denk ik) roep ik: "Houd op! Laat elkaar los!"
Terwijl Dewien een terugtrekkende beweging maakt, grijpt Angela - inmiddels getransformeerd tot een volwaardige Eucalypta - hem in de rug. In een reflex grijpt Dewien naar haar en .... grijpt haar bij de haren. Dit alles gebeurd letterlijk in 3 seconden!
En toen... tja, 3 seconden zijn echter best wel lang. Want als Dewien naar het haar van Angela grijpt, heeft hij een deel van haar mooie lange krullen in zijn greep. Angela trekt haar hoofd weg, Dewien laat niet snel genoeg het haar los en ... heeft even later een hand vol krullen!
Van schrik gilt Dewien. Dit keer is zijn stem scheller dan dat van Eucalypta. Hij kijkt met grote ogen - al gillend - naar zijn hand vol krullen, vervolgens naar Eucalypta en daarna naar mij. De schrik staat echt gedrukt in zijn ogen. Angela had namelijk VALS haar op haar hoofd laten bevestigen door de kapper. En Dewien had daar nu een deel van af gehaald.
De blik in zijn ogen was eigenlijk duidelijk: de kerel was zich rot geschrokken! Hij sloeg nu zijn arm om een luid huilende Angela en zegt wel 500 keer sorry tegen haar. Zij, op haar beurt, herhaalt het wel 200 keer!
Eigenlijk al straf genoeg en problem solved, zou je denken, maar nee, ik vond het nodig dat ze beiden met mij mee liepen. En Dewien moest het bewijsmateriaal meenemen! Eenmaal op mijn kamer, laat ik ze beiden hun ouders bellen om te vertellen wat er aan de hand was.
(Je kunt Eucalypta toch niet met een half kapsel en een half kaal hoofd naar huis laten gaan, of Dewien met paars gezicht en snakkend naar adem?)
Snikkend en met een bijzondere trilling in de stem vonden de gesprekken plaats. Ze zeiden ook nog sorry tegen elkaar en waren weer vriendjes, leek het.
De ouders wilden de kinderen na school meteen thuis hebben. Dit varkentje was nog niet gewassen!
En de school trof ook nog een maatregel: beide leerlingen kregen een officiële waarschuwing en zouden de komende twee weken na hun lessen inzetbaar zijn voor schoolse taken.
Wat de aanleiding van de ruzie was: dat weten ze eigenlijk geen van beiden...
Juf Kumari