Juf Kumari
Vorige week, toen ik mijn eerste les in 2011 gaf, vertelde Angela dat ze enorm veel last had van dikke enkels. Haar voeten pasten bijna niet meer in haar gympen, zo dik waren ze geworden. Ze kon er geen aanwijsbare reden voor geven. Ik raadde haar aan om naar de arts te gaan, want dit was niet normaal. Dat zou ze doen, deze week nog.
Angela is 16 jaar oud, zit in klas 4 en wil dolgraag haar diploma. Ze wil naar het ROC om schoonheidsspecialiste te worden. Ze beseft dat het een lange weg zal worden, omdat ze op het basisniveau in het VMBO zit en de opleiding tot schoonheidsspecialiste een niveau 4 (hoogste niveau binnen het MBO). Toch geeft ze niet op, ze wil het en ze gaat ervoor. Bewonderenswaard!
Het meisje is niet echt opvallend stil of druk, ze is regelmatig afwezig maar niet zodanig dat het zorgwekkende vormen aanneemt en qua cijfers zit ze op niveau. Een middelmootje, maar zeker niet slecht.
Gisteren ging de bel voor de lunchpauze. Dat is een pauze van 30 minuten, van 12. 30 tot 13. 00 uur. Toen ik me naar de docentenkamer begaf, voorzien van mijn boterham met pindakaas, werd ik de kamer van mijn teamleider ingetrokken, letterlijk!
Mijn teamleider, een zeer rustige man die altijd beheerst reageert - soms vraag ik me af hoe hij dat doet - had nu een rood hoofd en hapte bijna naar adem zoals een vis dat op het droge deed. Met horten en stoten kreeg hij het eruit en toen ik de boodschap begreep, had ik geen lucht meer in mijn longen.
Angela was vanochtend vroeg door haar vader naar de huisarts gebracht. Ze had de hele nacht pijnen gehad, die aan een ontstoken blindedarm deden denken. Bij de huisarts op de onderzoektafel was de diagnose al snel gesteld. De huisarts liep naar de wachtkamer om de ouders van Angela naar binnen te roepen en toen ... was het daar!
Tussen de benen van onze Angela van 16 lag een beeldschone, mollige, lieve baby de longen uit haar lijfje te krijsen...
De moeder van Angela was overstuur. Ze sloeg letterlijk tegen de grond en kon geen woord uitbrengen. De vader was wat sneller van reactie: het is en blijft mijn kleinkind. Hij maakte een foto van de kleine met zijn mobiel en was nu naar school gekomen. Op de kamer van mijn teamleider toonde hij eerst de foto: "Kijk eens, juf, mijn eerste kleinkind. Nee, ze heeft nog geen naam en nee, we hebben geen kinderkamer. Geen luier, geen naveldoekje, geen .... "
Toen zag ik de paniek in de ogen van de man. Hij probeerde zijn wanhoop te camoufleren, maar dat lukte niet helemaal. Vandaag zijn alle mensen op school met iets voor de baby gekomen: een flesje, nog een flesje, een speen, een setje kleding, nog een setje kleding, speelgoed, loopwagentjes, kinderwagen, speelgoed. Velen hadden thuis nog iets van hun kinderen liggen en doneerden dat aan ons kind. De school is momenteel bezig met het op maat maken van een onderwijsprogramma, zodanig dat Angela in mei deel kan nemen aan het eindexamen. De ouders leveren uiteraard ook een grote bijdrage: moeder is nu over haar schrik heen en neemt de opvoeding van de baby op zich. Angela laat niets zien. En de vader van de baby is voor ons ook onbekend.
Zo zie je dat er in tijden van ‘nood' toch broederschap ontstaat en men samen tot een oplossing komt.