Juf Kumari
Daar is ze weer, Farah, 13 jaar oud, stuitert als een ronde bal met felgekleurde hoofddoek door het gebouw. Ze is overal waar ze níet moet zijn: als ze in de les hoort, loopt ze naar de wc; als ze in de bibliotheek hoort, is ze op het schoolplein. Ze is echt altijd op de verkeerde plek en als je haar daarop aanspreekt, heeft ze razendsnel een verklaring. En... het klinkt altijd aannemelijk!
In de les is ze ook ‘aanwezig': ze is intelligent, haar cijfers zijn goed, maar ze wil zo veel bevestiging. Elk sommetje laat ze aan je zien, elke zin moet je gelezen hebben voordat ze de volgende produceert. Ze zit in een klas met 27 anderen, die ook aandacht nodig hebben.
Dus wordt ze soms vervelend. Als ze je nu een vraag stelt, moet je haar ook meteen aandacht geven. Wachten kan ze niet, dat zegt ze ook eerlijk tegen je. Ze reageert altijd in eerste instantie alsof ze minder weet, en daarna onredelijk. Soms heeft ze een kort lontje, dan barst ze tegen je uit. Weer een andere keer is ze lontloos: net een strijker: afsteken en meteen BOEM!
Nee, het is geen aangenaam gedrag wat zich dan manifesteert. Let wel, het gedrag bevalt me niet, het kind....
Het kind steelt wel mijn hart. Ze heeft iets, iets aandoenlijks. Ze kijkt altijd fel uit de ogen, een blik die je zo doet stil staan. En ze wil hoge cijfers halen, maar ze wil niet beter zijn dan de klasgenoten. Ze is de jongste van drie en dat is ook belangrijk te weten.
Ze is het nakomertje. Pa en ma hebben twee zonen, die onderling 2 jaar verschillen. Na het tweede kind heeft het bijna 8 jaar geduurd en toen werd onze Farah geboren. Toen Farah's oudste broer 15 was, liep hij tegen de lamp. Hij bleek de berover van vele tasjes van oudere vrouwen te zijn. Hij kwam eerst in een jeugdinstelling, maar uiteindelijk in de gevangenis terecht. De ouders waren er zo mee bezig, dat ze niet genoeg tijd en aandacht voor Farah hadden.
Onze Faar is haar eigen weg op gegaan: ze kreeg gauw in de gaten dat ze makkelijk voldoendes kon halen. En ze wist dat negatieve aandacht ook aandacht was. Dus wat doe je dan? Negeren? Of juist aandacht geven om het negatieve gedrag voor te zijn? Lastig, als je nog 27 anderen hebt die op je wachten.
Dus groet ik haar elke ochtend, buiten de les en probeer ik haar een complimentje te geven:
wat een mooie kleur shirt heb je vandaag aan,
dat blauw staat je goed, mooie armbanden, Farah,!
Maar gisteren werd het te veel: gisteren was ze zo druk dat ik haar apart nam en vroeg wat er aan de hand was. Dit, nadat ik het vervelende gedrag had geprobeerd te negeren. Farah begon met: "Wat, wat is er dan?!". De toon en manier van kijken waren eigenlijk voldoende: een en al agressie. Dus zei ik dat ze nu 5 minuten van mij kreeg om op een aangewezen plek te gaan zitten, na te denken, bij te komen van dat bozige en daarna zouden we een tweede poging doen om te praten.
Poging 2 begon inderdaad beter: Farah begon met het maken van een excuus voor het feit dat ze zo fel reageerde. Ik vroeg wat er aan de hand was. Niets. Nou, dat geloofde ik natuurlijk niet. Dus kwam er een verklaring: ik ben mijn boek vergeten en daar ben ik boos om. Aha, dat kon wel zo zijn, maar was er echt niks anders? Ja, broerlief was weer eens bezig geweest. Hij kwam binnenkort voor een weekeind thuis en ze wist nu al dat er dan spanning zou komen. Ze vond het zielig voor hem, maar ze wist ook niet of het nog goed zou komen. Ja, daar wordt een mens inderdaad onrustig van. Maar met broerlief was er altijd wel spanning, toch? Was dit echt alles?
"Nou.... IK BEN VANDAAG JARIG EN U HEEFT DAAR NIETS OVER GEZEGD."
Geloof me, dan smelt je. Farah begon te praten en een ware spraakwaterval deed zich voor: Pa en Ma waren nog altijd bezig met het andere kind, waardoor ze nog altijd geen tijd voor hun derde telg hadden. Thuis was er geen aandacht besteed aan de verjaardag. Dat deed haar weinig, maar ....
‘Toen u het vanochtend over die stomme armbanden had, en me niet feliciteerde, werd ik een beetje boos op u!"
Nu was het mijn beurt om sorry te zeggen....
Juf Kumari