Juf Kumari
Tegenwoordig zijn er zo veel genieën dat je verdomd blij mag zijn als je een kind krijgt dat er geen is.
Neen, dit zijn niet mijn wijze woorden, deze woorden komen van G. C. Lichtenberg, een Duitse schrijver en natuurkundige, geboren in 1742 en heen gegaan in 1799.
Dus in die tijd waren veel ouders ervan overtuigd dat hun spruit bijzonder intelligent was, in elk geval intelligenter dan het kind der buren of een ander familielid.
Waarom heeft men er dan niet van geleerd en kom je dit fenomeen anno 2011 dagelijks, soms meerdere keren per dag tegen? Het volgende overkwam mij.
Onlangs kwam ik na bijna 3 jaar mijn nicht tegen. Mijn nicht is zes jaar geleden moeder geworden van haar eerste en enige kind, een pracht van een zoon! Zo een mooie baby had ze eerder niet gezien, maar ach, wie is er niet verliefd op haar eigen kind? In dit stuk zal hij verder Bhopaloe genoemd worden. Hoe hij aan deze naam komt? Niet relevant!
Dus Bhopa (ach, ik vertel het maar: het kind was nog in het geboortekanaal en begon al te gillen, denken wij! Sinds hij kennis maakte met het daglicht, is het geblèr niet minder geworden, kan ik u vertellen. Behalve het krijsen, is hij ook nog eens Master gebleken in zeuren, klagen en rare geluiden maken. Mijn opa had vroeger een kever, als je op de claxon drukte, dan kwam het geluid van een krijsende Bhopa. Daarom noemden we mijn neefje al vroeg Bhopaloe. Zijn moeder vond het toen schattig.), ja, dus Bhopa kon met 3 maanden al keren: van buik op rug en terug!
En... ja ja, met 7 maanden waren de legendarische woorden Mama, Papa en Adja gezegd. Bhopa hield deze woordspelingen echter voor een select gezelschap: alleen Mama, Papa en Adja waren hier getuige van.
Bhopa had een eetlust, groter dan die van zijn pa. Maar dat was wel leuk, want stel je voor dat hij ook tijdens het eten zou krijsen...
Anyhow, u begrijpt het, Bhopa was een jaar oud, toen zijn moeder het vermoeden kreeg dat hij hoogbegaafd was. Bhopa kon namelijk toen al zeer snel de puzzel maken en herhaalde datgene wat zijn moeder zei foutloos! Tegen de tijd dat Bhopa twee jaar oud was, kon hij tweetalig communiceren (ok, drietalig als je het geblèr meerekend, want dan kwamen zijn ouders sneller in actie, had ons wijs neefje ontdekt!). Dus mocht hij op familiebijeenkomsten als ‘vertaalbaby' fungeren. Leuk joh, die trucjes!
Maar wat ook opviel, was dat Bhopa niet kon delen. Hij had alles wat de speelgoedwereld had uitgevonden, maar kon niet samenspelen. Als zijn nichtje - een jaar jonger - met haar ouders op bezoek kwam, zat Bhopa met zijn armen vol speeltjes in een hoek met nog meer speeltjes. Zijn nichtje zat aan de andere kant van de kamer en zocht uiteindelijk maar geen toenadering. Ze richtte zich op haar eigen speelgoed en kon urenlang met een popje aan de haal. Zielig vond ik het, want hoe zou Bhopa dat op school doen?
En toen was het zo ver: Bhopa werd drie! En zijn ouders gingen op scholenjacht. Alle scholen uit de omgeving van hun woonhuis werden bezocht. De pa van Bhopa is notaris en dat legt flink wat gewicht in de schaal! Hij stelde zich overal voor als: Mr. Achternaam, vader van Bhopa (nou ja, de echte voornaam van Bhopa, dan). Moeder is ook hoog opgeleid en werkt als projectmanager bij een van onze ministeries. Die vertelt dat nadat ze haar naam heeft uitgesproken. Pa en Ma stellen zeker een miljoen vragen per school. Ze vragen of er gediscrimineerd wordt (tja, wie zal daar ja op zeggen?), of er vanuit vooroordelen wordt besloten (ahum... de Stichting Open Deur was present), of er wel voldoende aandacht was voor het individu, want Bho was wel superintelligent en hoogbegaafd, hoor.
Wat raar was, was dat Bho in die tijd op bezoek was bij zijn oom en tante. Dat is een vriend van zijn pa en diens vrouw. Bho komt er voor het eerst en is meteen thuis! Hij doet leuk mee, rent door de tuin, speelt met zijn oom en heeft het naar zijn zin. Hij vertelt zijn oom honderduit over auto's. Zijn ouders hadden een boek over auto's helemaal voor Bhopa gekocht, lazen er elke dag uit voor en Bhopa kon werkelijk veel over dit motorvehicle vertellen. Schattig, leuk, innemend. Terwijl zijn tante geniet van het kleine kind, denkt zijn oom aan het vooruitzicht: Bhopa gaat zo naar de basisschool en zal het goed doen, dacht hij vol trots. En toen....
.... stond Bhopa op en deed "ahah". Hij maakte een geluid dat wij volwassenen alleen maken als we ons in de privacy van het toilet bevinden. De moeder van Bho keek vertederd naar haar zoon en zie: "Ach gossiemeinie, ben je aan het poepen?"
Pardon? Bhopa, het superkind dat over en half jaar naar de basisschool ging, dat superintelligent was, dat alles van auto's wist, dat megakind was niet zindelijk?! Heh? Dat bestaat niet! Hoe gaat hij dat op school doen? Moet de juf hem verschonen? Maar... waarom is superkind niet zindelijk?
Bhopa was toen nog niet zindelijk, want Bhopa was dan wel het superkind van zijn pa en ma, maar Pa en Ma hadden beiden een druk bestaan. Bhopa ging elke ochtend rond 07.00 uur naar de crèche en verbleef daar tot ongeveer 18.00 uur. Als hij thuis met zijn ouders was, was er net tijd om te eten, uit het autoboek te lezen en naar bed te gaan. Spelen gebeurde niet en een andere vorm van aandacht geven aan je kind kwam niet aan bod. Nou ja, niet helemaal juist, want Bhopa hoefde maar iets op tv te spotten en een dag later werd het bezorgd, want wat kan je allemaalniet via Internet bestellen?
Zielig, dacht ik, toen ik dit alles hoorde. Kun je Bhopa erop aanspreken dat hij niet sociaal is? Dat hij niet beter weet dan dat je aan tafel mag poepen? Dat hij nooit heeft leren om samen te spelen? Mag je het hem aanmerken?
Bhopa is nu 6. Na drie jaar zie ik hem en zijn ouders weer. Uit Bhopa komt geen geluid, ook geen groet, die is gedoken in zijn spelcomputer. Hij zit weliswaar tussen velen, maar bevindt zich in zijn eigen "veilige" wereld, denk ik? Zijn moeder vertelt dat Bhopa de eerste kleuterklas op een ‘Daltonschool' heeft doorlopen. Dat beviel pa en ma niet, want hij deed kinderachtige dingen: kleuren, knutselen en ... hij moest een keer in de hoek! Dus transporteerden ze hem naar een Montessori-basisschool, waar Bho in groep 2 begon. Maar ook hier was dat gedonder er! Jeetje, het Nederlands onderwijs is knap waardeloos, vonden pa en ma en nu hadden ze er het keiharde bewijs voor: hun zoon kwam niet mee in het Dalton- maar ook niet in het Montessori-onderwijs! (Kijken mensen ooit naar zichzelf?).
Bho is nu 6 en zit nu in groep 3 van een particuliere school. Deze particuliere school kost klauwen vol geld, maar moeder had geen vertrouwen in het onderwijs. Ze was namelijk meerdere keren naar de vorige scholen om verdiepingsstof voor haar kind (die toen dus in de kleuterklas zat, niet kon spelen of delen en aan tafel poepte!) te vragen, maar daar wilde men niet aan beginnen. En die klachten over zijn gedrag! Hij pakte spullen af van klasgenoten, dat klopte, maar dat deed hij alleen omdat hij thuis zo veel had en school was armoe. Hij stootte leerlingen omver als hij ergens in de rij moest staan, want deze kleine Raja moest overal als eerst zijn. Als er een traktatie werd uitgedeeld, nam hij zeker drie portietjes, want Bho had niet door dat hij moest delen. Al die klachten over haar Raja-beta!
Ze vertelde ook dat ze niet meer de school in mocht komen. Ze kreeg een contactpersoon, de directeur himself, en mocht alleen na afspraak op school zijn! Die arrogante leraren, hadden ze niet door dat Bho het kind van een notaris en een projectmanager was?
Bah, de particuliere school was veel beter! Geen klachten, alleen maar kinderen van hoog opgeleiden en alleen maar elitaire buitenschoolse activiteiten, wat wil je nog meer voor je kind, vroeg ze zich af. En voor haarzelf was het toch ook fijn om te zeggen dat haar kind het zo goed deed op een particuliere school...
Ik hoor alles aan, houd mijn lippen stijf op elkaar, maar in mijn hoofd maken de radertjes overuren: die jongen gaat uitvallen, die jongen zal geen vrienden kunnen maken, het wordt een eenzaam kind, wat erg...
En terwijl ik dat doe, zie ik dat Ma een bord met eten voor Bhopa schept en ... ze zit hem te voeren!
O hemel, hij kan niet eens zelf eten.... Hoe moet dat straks op de vele partijtjes, waar hij hopelijk voor uitgenodigd wordt? En hoe moet dat als hij straks gaat logeren bij ... iemand die hem een kans geeft? En laat hem aub geen faalangst ontwikkelen, om te kunnen passen in het stoeltje tussen de notaris en projectmanager. En .... laat hem ophouden met gillen, zodat hij niet langer Bhopa genoemd wordt...
Juf Kumari