Juf Kumari
Vorige week woensdag was een speciale dag voor die leerlingen die eindexamen hadden gedaan. Vol (gezonde) spanning hebben velen bij de telefoon gezeten, anderen nadat ze een slapeloze nacht achter de rug hadden. En toen het verlossende belletje kwam....
Ja, toen waren velen aangenaam verrast! Ik ben geslaagd, hie haa! Joepie, hang die vlag maar uit! En doe die tas eraan! Wel even die boeken eruit, anders krijgen we ruzie met de boekhandel.
En wat hieraan vooraf gaat, is voor de buitenwereld totaal onbekend, denk ik. Op die bewuste woensdagochtend krijgen de scholen toegang tot omzettingstabellen. Dat zijn schema's per vak, per niveau, waarop staat hoeveel punten er met welk cijfer corresponderen. Tot dat moment kan de school namelijk geen cijfers berekenen. Dus ook op school is het spannend!
Als alle cijfers er zijn, heeft de school een overzicht van hoe elke leerling heeft gepresteerd en of die is geslaagd of nog niet of totaal niet. Een leerling kan namelijk met een herkansing een cijfer verbeteren, zodanig dat de leerling alsnog is geslaagd. Verbetert de leerling een cijfer, zonder dat de uitslag verandert, dan heet dat een herprofilering.
Vervolgens is er een vergadering met alle docenten die les hebben gegeven aan de examenlichting. En dan... ja, dan is het zover: dan worden de examenkandidaten over de uitslag gebeld.
U zult begrijpen dat deze dag op de school een hectische is. Vaak wordt om die reden bewust gekozen voor het niet in huis hebben van de examenkandidaten. Maar wat doe je als je merkt dat er om 08.00 uur al een bepaalde leerling uit het examenjaar is?
Je loopt erheen, vraagt hoe het gaat (want je ziet aan de ogen dat er een zware nacht aan vooraf is gegaan) en je meldt nogmaals dat die leerling de uitslag per telefoon zal krijgen. "O nee, juf, alstublieft niet. Heeft u even tijd voor mij?"
Nou, nee, want ik heb mijn hoofd en handen vol en ik moet aan de slag! Dat zegt mijn brein, maar mijn intuïtie geeft een ander signaal, namelijk dat ik een kop thee met deze leerling moet drinken. Dus doe ik dat laatste, terwijl ik van alles regel om ook het andere, het verstandelijke, geregeld te krijgen. Met dit stukje zal ik u niet vervelen.
Als ik in een lokaal ga zitten met Chereen, vertelt ze me dat ze gisteren enorm hard is aangepakt door haar vader. Hij kwam laat thuis van het werk, niets nieuws. Vervolgens kreeg hij een bord eten van moeder voorgeschoteld, niets nieuws. En toen hij merkte dat Chereen voor de tv hing, stuurde hij haar weg. Chereen, een puber van 16, weigerde. Er ontstond een woordenwisseling. Een heftige, want Chereen verweet haar vader dat hij niet van het werk, maar van zijn liefje kwam. Vader werd zo boos, dat hij zijn dochter vertelde dat zij maar moest hopen te slagen en dat hij niet kon wachten tot ze ophoepelde naar God-mag-weten-waar. Dat ze een hond was en als zodanig zou leven en dat ze zou moeten bedelen om aan geld te komen.
De grote mond van Chereen verdween. Althans, die veranderde in een waterval van vloeken. Haar vader legde haar het zwijgen op, door haar te meppen. Dat werkte, want ze werd stil. Toen smeet hij het datgene wat nog op zijn bord zat over haar heen, met de mededeling dat dit het laatste is wat ze van hem krijgt. O wee ze niet slaagt....
Chereen vertelt - let wel, dit is haar versie van het verhaal - dat ze naar haar kamer is vertrokken. Ze nam eerst een douche van top tot teen. Ze voelde zich vies en eenzaam. De boosheid was omgeslagen in het gevoel van compleet verloren zijn. Vanochtend was ze stilletjes uit huis vertrokken, zonder iemand te storen.
Ik vroeg haar wat haar moeder hiervan vond. Chereen weet dat ze weinig steun van haar moeder kon verwachten. Dat was al jaren zo. Iedereen wist dat Pa een liefje had, althans telkens weer een ander en dat hij daar was, als hij moest overwerken. Haar moeder wist dit ook, dat had ze haar horen vertellen aan haar oma. Haar moeder vertelde toen ook dat ze maar moeilijk bij haar man weg kon. Ze hadden zoveel op gebouwd en twee schatten van kinderen. Hij was een goede vader, de kinderen kregen alles wat ze maar wilden. Ze hoefden slechts een kik te geven. Nani was van mening dat het altijd beter was om samen te zijn. Volgens haar waren de kinderen daar het beste mee af.
Wat moeder niet vertelde was het getiranniseer van vader. Hij communiceerde door te blaffen. Haar broer van 18 was al helemaal klaar met pa. Hij wist dat zijn vader loog over waar hij was, wat hij deed en daarmee was het respect voor zijn grote held verdwenen. Hij luisterde niet naar zijn vader, waarmee de spanningen in huis alleen maar groter werden.
Waarom kan mijn moeder het niet voor me opnemen, als hij zo tegen me doet, vraagt Chereen zich hardop af. Mijn moeder is toch ook een werkende vrouw? Ze is nota bene consulent bij Jeugdzorg! Ze helpt kinderen in dit soort situaties naar een betere. Dit is echt onvoorstelbaar. Ze laat me gewoonweg in de steek. Ik heb niets aan haar.
Harde woorden, bittere conclusies. Dit gaat er door mijn hoofd heen. En dan staat mijn collega voor de deur. Die wenkt me: vier gezakten. Ik loop met haast bevende benen naar de deur en luister naar haar. Ik laat meteen de zorgcoördinator komen. Dat is iemand die belast is met onder andere sociaal-emotionele zorg voor leerlingen. Zij is expert op het gebied van omgaan met dit soort zaken.
Ik blijf er wel bij. De collega praat met Chereen. Ze probeert haar tot rust te krijgen. Ik ga met moeder bellen. Raar, want er was in de vier jaar dat Chereen een leerling van ons was, nooit iets aan de hand. Moeilijk, want moeder is een oud-vriendin van mij! Ook dat nog, wat is die Hindoestaanse wereld toch klein...
Volgens moeder is Chereen enorm aan het overdrijven. Tja, emoties der pubers worden altijd uitvergroot! Een puber ten voeten uit. Ja, er waren gisteren wat woorden gevallen, maar toch niet van dien aard dat ze dit aan school moest vertellen. Moeder schaamde zich, bood excuses aan voor het feit dat wij waren lastig gevallen. Ze kwam niet naar school, wilde haar kind even niet spreken. Ze zou haar vanmiddag thuis wel ontmoeten.
Dan is het 15.00 uur, het moment waarop de uitslag is besproken en de leerlingen gebeld moeten worden. Gezakten eerst... en daar is Chereen er een van.
Juf Kumari