Juf Kumari
Enige tijd geleden was ik met mijn moeder op bezoek bij familie. Mijn moeder wilde weer eens zelf aanschouwen dat iedereen het goed maakte, dus met die intentie maakten we een rit van een uur om ontvangen te worden door hele lieve mensen.
Mijn nicht en haar man zijn namelijk hele warme personen. Als je hen ontmoet, dan voel je je meteen lekker en als je bij hen in huis komt, is het net of je een heerlijke deken om je heen krijgt. U heeft vast iemand in uw omgeving, die u dit gevoel geeft, toch?
Nicht en haar man hebben ook een zoon, van ongeveer 6, die mij echter een totaal ander gevoel bezorgd. Neefje.6 zal ik hem noemen, is namelijk het type kind dat graag in het middelpunt is. Niet zozeer omdat hij zo leuk is, maar meer omdat hij niet kan luisteren, dus gilt en omdat hij niet kan wachten tot er en stilte valt om te praten, en dus dwars door jouw gesprek heen roept. Gelukkig blijven pa en ma hem corrigeren. De gedragsverandering die dan optreedt, is merkbaar, maar wel van korte duur.
Dit alles had mijn moeder aangeschouwd. Mams is erg relaxed. Ze zal geen commentaar geven, maar vergis je niet, ze ziet alles! Echt alles. Zo ook het volgende: uit het niets, lijkt het, staat Neefje.6 op, loopt naar de muur en slaat enkele keren keihard met zijn hoofd tegen de muur. Dit gaat gepaard met flink wat gebrul, ook van de ouders (we verstaan wat de ouders zeggen, die willen dat hij kapt met dit gedoe. Maar wat Neefje.6 brult, is echt niet te ondertitelen). Dit keer is er helaas geen verandering in het gedrag merkbaar. Het gedoe duurt minstens een half uur.
De schrik slaat haar om het hart, op haar gezicht komt een verraste uitdrukking, een dikke frons verschijnt tussen de wenkbrauwen, maar verder... totaal geen reactie van Mams.
Als we echter in de auto zitten, op de terugweg, stelt ze me de vraag: "Waarom doet dat kind zo?" Ik vertel haar op dat het mij is opgevallen, dat hij dit doet als zijn moeder vraagt om aan tafel te gaan. Neefje.6 heeft namelijk een gigantische hekel aan ETEN! Rare gek, ik twijfel soms of hij wel mijn neefje is. Mijn bloed is namelijk dol op ETEN, als we niet ETEN komen wij niet op gang. Kan mijn echt neefje, eentje die van alles lust, in het ziekenhuis verwisseld zijn voor Neefje.6? Hoe graag ik dit zou willen geloven, de boy lijkt enorm op beide ouders, dus ja, het is het kind van mijn nicht.
Mams hoort het aan, we lachen om de baby-wissel-theorie en daarmee is het sloes. Althans, dat denk ik, tot... twee weken later mijn nicht, haar man en Neefje.6 bij ons op visite komen. Het is ongeveer 17.45 uur als mijn moeder naast hem gaat zitten en zijn kinnetje zachtjes in haar hand neemt.
Net zo zacht fluistert ze in zijn oor: "Beta, als die lange wijzer (ze laat hem de klok aan de muur zien en richt haar vinger erop) rechtop naar boven staat, dan is het 6 uur. Wij gaan dan eten, dus als jij nu al je hoofd tegen de muur slaat, kun je met ons mee eten."
Mijn tante, de moeder van mijn nicht, vertelde onlangs (dit voorval ligt dan al enige tijd achter ons) dat Neefje.6 alleen bij ons geen drama maakt van het eten. Thuis bij zijn ouders is het echter nog altijd een gebonk en gebrul van jewelste.
En niemand weet, waarom hij bij ons thuis wel met ons mee eet.
Juf Kumari