Zucht... steun... kreun... Tegelijk veegt hij de zweetdruppels van zijn voorhoofd, leest hij de tekst en masseert hij de kramp uit zijn schrijfhand. Wat een gedoe, zeg, dat eindexamen! Zit je elke dag achter een pc, is social media je halve leven, kun je beter omgaan met een toetsenbord dan met je tandenborstel en dan moet je nu schrijven...Schrijven! Je weet wel, je vingers om iets hard en langvormigs krullen en ermee bewegen over papier, zodat er tekens ontstaan. Die moeten ook nog voor anderen leesbaar zijn. En zo veel... het is 2012, hoor, denkt hij.
Sharvan is kapot! Hij heeft vandaag zijn examen Nederlands gemaakt. Wat was het veel, lang. Niet zo zeer moeilijk, maar de minuten tikten dubbel zo snel weg dan in de les. Hij zit in 4VMBO en wil hierna naar de HAVO. Hij weet dat hij gemiddeld een 7 voor zijn examenvakken moet staan om daar toegelaten te worden. Maar belangrijk ook, hij moet het vmbo-diploma in zijn pocket hebben.
Twee jaar geleden deed zijn zus Alicia dit zelfde examen. Zij kon, nadat haar schoolexamens afgerond waren, uitrekenen welk cijfer ze minimaal op het eindexamen per vak moest halen, om dat vak met een voldoende af te sluiten. Immers, met allemaal voldoendes ben je, zeker weten, geslaagd.
Dit jaar is het anders. Dit jaar zijn de exameneisen aangescherpt. Op zich staat Sharvan er goed voor. Hij heeft voor bijna alle vakken een 7,2 en dit is de helft van het eindexamencijfer. Dus, zo dacht zijn zus, als hij op het eindexamen een 3,8 haalde, dan middelde je de 7,2 met de 3,8; het gemiddelde werd een 5,5 en dat werd weer afgerond tot een 6. Dus een voldoende, dus geslaagd!
Neen, dit jaar werkt het niet zo. Sharvan zal dit jaar aan een extra exameneis moeten voldoen: voor de eindexamens zal hij gemiddeld een 5,5 of hoger moeten halen! "En dat, lieve zus, is niet vooraf te berekenen", maakt hij haar duidelijk. "Ik moet gewoon alles eruit halen wat erin zit en achteraf kan ik dan pas zeggen of het de moeite waard was. Maar dat minimale gedoe heeft de overheid overboord gegooid."
De school heeft de leerlingen zo goed als mogelijk voorbereid op het eindexamens. De laatste periode is er alleen nog maar getraind op dit onderdeel. Vaak aan de hand van oude examens, maar soms ook aan de hand van een onderdeel. Het rekenen blijft lastig en de motivatie van de examenkandidaten was niet altijd op peil. Velen dachten dat ze er al waren, zo ook Sharvan. Hij heeft zelfs gespijbeld!
Jammer nou, dat zijn moeder gebeld werd, terwijl hij haar nog zo op het hart had gedrukt dat het ‘facultatief' was: ik mag zelf bepalen welke examentrainingen ik volg en voor Nederlands sta ik goed, dus ga ik niet. Wat kreeg hij toch op zijn kop van zijn moeder! Behalve het dubbel moeten inhalen van de gespijbelde uren, kocht ze ook nog van alle examenvakken de examenbundel voor hem. Dat was een dure grap, want per bundel was ze € 12,50 kwijt. Maar Sharvan was meer kwijt dan mama, want nu wilde ze elke week minimaal twee blokken van een vak afgerond zien. En dat in zijn vrije tijd!
Zijn moeder heeft ook nog voorlopig het pc-gebruik beperkt tot het noodzakelijke. Geen internet meer op de kamer, als je achter de pc wilt, dan kom je op de desktop in de woonkamer. Die moest hij nog delen met zijn zussen en broertje! En hij mocht wel met vrienden afspreken en naar voetbal, maar dat werd pas bespreekbaar als hij mama's examentraining naar haar beoordeling, goed had gemaakt. Ontspanning kwam voorlopig na duidelijk zichtbare inspanning!
Verder is het in huis stil, want hij heeft rust nodig. Dat houdt in dat de andere gezinsleden ook moeten inleveren, voor hem! Hij had het begrepen, hij zou zo hard werken, dat hij het examen zou halen ook. Want nog een keer in deze quarantaine, no thanks!
Hij snapt het wel, hij weet het ook wel, hij gaat er dan ook voor. Nog twee examens te gaan en dan wachten op die uitslag! Op 13 juni komt het verlossende woord. Tot die tijd dus nog even blokken, kramp uit de handen wrijven, goed eten, goed slapen en vooruit kijken. Enne... duimen!
Juf Kumari