Het is de woensdag voor de vakantie, de laatste rapportvergaderingen zijn geweest en ja hoor, een heleboel zijn over naar het volgend schooljaar. Helaas niet allemaal, deze moeten nu gebeld worden over dit slechte, maar zeker niet onverwachte nieuws. In de loop van het schooljaar is er namelijk vaker contact geweest met ouders, naast de bijna op dagbasis gesprekken met de leerling, over de ontwikkelingen. Er is gewaarschuwd, er zijn handelingsplannen uitgezet er zijn afspraken over en weer gemaakt, maar het heeft niet mogen baten. Soms niet, omdat er ondanks alles onder gepresteerd is, maar soms ook niet omdat niet alle partijen zich aan de afspraken hebben gehouden.
Suhail, 14 jaar, hoort helaas tot de laatste groep, maar hoeft niet gebeld te worden. In klas 1 voldeed hij net niet aan de overgangsnorm. De rapportvergadering had besloten dat plaatsen in klas 2 een betere optie was dan het over laten doen van klas 1. Voorwaarde was wel dat er extra begeleiding werd gezocht. Op het moment dat dit zo werd voorgesteld, stemden zijn ouders gelijk in. Ze zouden in de zomervakantie nadenken hierover.
Aan het begin van klas 2 waren ze er echter niet uit, dus deed de school een voorstel voor een coach vanuit een van de jeugdinstanties die dit in de portefeuille had. Echter werd Suhail te licht bevonden, dus stelde de school voor dat er naast de mentor een interne begeleider van school uit werd aangesteld. Zijn ouders vonden dit niet nodig, het kind was in een nieuw schooljaar, dus nieuwe kansen.
Rond de herfstvakantie maakte de school zich toch zorgen. Dus weer gesprekken met pa en ma. Maar weer een verzoek om het tot de kerst aan te zien. De school vond dat niet goed en legde het volgende op: wekelijks een gesprek met een docent waar hij les van had over de ontwikkelingen. Deze docent zou zich richten op planning, studievaardigheden en resultaten. Voor het sociaal emotionele werd richting de zorg gekeken, maar neen, geen sprake van! De ouders van Suhail vonden dit drie keer niks. Hun zoon in de zorg, waren we gek geworden? Ze deden dat zelf maar, ze waren goede ouders en wat wilde de school eigenlijk zeggen? De school besloot het eerste spoor uit te zetten, zorg kan je namelijk niet opdringen.
Al snel zei de interne begeleider van Suhail dat het moeilijk was afspraken met hem te maken. Hij had altijd een reden om ze niet na te komen: ik moet naar de tandarts, mijn broertje moet van school gehaald worden, of hij was simpelweg de hele dag ziekgemeld door de ouders. We zijn intussen in februari aangeland en zijn resultaten zien er slecht uit. Er zal geen sprake zijn van bevordering, als dit zo blijft. Opnieuw worden ouders opgeroepen en dit keer speelt de mentor in op het vinden van een begeleider uit hun eigen kring. Suhail en zijn ouders zijn nauw betrokken bij de moskee, kon iemand van daaruit niet in gesprek gaan met hem? Hij was nu al twee keer duidelijk in aanraking gekomen met justitie en politie, maar de ouders bagatelliseerden het: hij werd aangepakt, omdat hij een buitenlander was! En wij van de blanke school wisten wel beter. Wij pakten buitenlandse jongens zoals Suhail harder aan dan Nederlandse jongens. Dat de interne begeleider van buitenlandse afkomst was, deed er niet aan toe, want die was getrouwd met een Nederlander. Hoe komen ze hier toch aan? Maar laat dit niet de eerste keer zijn dat de school van dit soort acties werd beticht. De interne begeleider vraagt wat er nu gaat gebeuren, want nu was er ook nog geen vertrouwen meer in school, dus weg naar een andere school?
Ouders schrokken, dit hadden ze niet zien aankomen. Nou nee, ze wilden eerst familieberaad. Dus kwam er op maandag een oom mee naar het gesprek met de mentor, coördinator en interne begeleider. De oom is een statige man van een jaar of 40 die in Nederland is opgegroeid. Hij kent het onderwijssysteem en de vooroordelen van het systeem. Zijn neefje werd hierdoor gedupeerd. Wat had nou gemaakt dat zijn neefje betrokken was bij het beroven van een oude mevrouw van haar handtas? Ook de school? Nee, zei oom, de vrienden! Hij werd negatief beïnvloed door zijn vrienden. Die vrienden zaten niet op deze school, dus moest de school zich er ook niet mee bemoeien. Het spijbelen, het liegen, het onderpresteren, ja daar mochten wij docenten ons wel over buigen. Maar ook nu had de familie het laatste woord: de externe hulpverlener, de zorg: onbespreekbaar, dat was een familieaangelegenheid, basta!
Meivakantie!
Op de maandag na deze heerlijke vakantie is Suhail alweer niet op school. Als de conciërge naar huis belt, vertelt zijn vader dat hij ziek is. Hij had nog niet kunnen bellen naar school, vanwege de drukte.
Dinsdag: Suhail is nog ziek, maar waarom dartelt die wijkagent bij ons naar binnen, vraagt de interne begeleider zich af.
Woensdagmiddag, 16.00 uur: de coördinator wordt gebeld door ene meneer Baxter, de advocaat van Suhail. Wie, de advocaat van Suhail?! Tja, dinsdag wist de school van de wijkagent dat er in de vakantie iets vervelends was gebeurd, maar van ouders had men nog niets vernomen. De advocaat vroeg of we een brief wilden schrijven dat Suhail terug moet naar school want hij was aangehouden in verband met een roofoverval en zat nu in de cel.
Pardon, in de cel? Was hij dan niet ziek?
Woensdagmiddag, 16.10 uur: de vader van Suhail belt met de coördinator of hij diezelfde middag nog mag langskomen met zijn oom. De familie had namelijk besloten dat er toch eens open kaart met de school gespeeld moest worden. Maar niet nadat de ze namens de familie wilden zeggen dat ze boos waren op school voor het niet meewerken aan het een en ander. Waar moesten we aan meewerken, Suhail was toch ziek in zijn bedje thuis?
Oom en vader werden stil, eindelijk! Dan neemt oom het woord: de week voor de meivakantie is Suhail op een dag niet naar school gekomen. Hij belde die ochtend met de conciërge dat hij zich niet goed voelde. Toen de conciërge, die dat niet vertrouwde, naar huis belde, zei de moeder van Suhail dat het goed was. Haar zoon was ziek en belde zelf want vader was al naar het werk en zij sprak de Nederlandse taal niet goed genoeg. De volgende dag kwam Suhail naar school. Hij zag er een beetje bleekjes uit en vertelde zijn mentor dat hij met hoge koorts in bed had gelegen. Zijn boeken waren die ochtend, toen hij in de supermarkt een colaatje ging kopen, uit zijn rugtas gestolen. Die had hij op de bagagedrager van zijn fiets laten staan. Hij rende nog achter de dader aan, maar die gaf hem een mep op zijn elleboog, die nu blauw en opgezwollen was. Of hij aangifte had gedaan? Nou nee, hij fietste wel naar het politiebureau maar die was gesloten! Heh, een politiebureau op slot?! Meteen na deze opmerking voelde Suhail zich zo slecht, dat hij naar huis wilde. Hij kon niet fietsen, zijn vader kwam hem halen. Dat was de laatste keer dat school de pupil had gezien.
De familie had nu besloten om de school toch maar te vertellen wat hij had gedaan: opnieuw was hij, die dag toen hij zichzelf ziek meldde, met zijn vrienden op stap geweest in plaats van naar school te komen. Ze hadden met een groep van 4 besloten in te breken in een woonhuis. Echter hadden ze er niet op gerekend dat de 70-jarige bewoner thuis zou zijn en.. erger nog, ze met een honkbalknuppel uit de gang zou meppen! De vier daders renden zo hard weg, dat ze vergaten de schooltassen die ze onder de coniferen schutting hadden bewaard, mee te nemen! De politie had ze gevonden en was zo achter de namen der daders gekomen. In de schooltassen waren namelijk de agenda's en de schoolpassen van deze slimmeriken! Die middag toen zijn vader hem mee nam naar huis, was Suhail nog even naar buiten geweest, maar lag om 21.00 uur in zijn bedje, om er de volgende ochtend om 05.00 uur door de politie van te worden gelicht! De buren keken raar op, zei de familie.
De familie van Suhail wilde dit echter stilhouden en hoopte dat het zou overwaaien. Daarom was er gelogen tegen de school. De familie wilde dat Suhail terug kwam naar school, want hij mistte nu zo veel. Hij had ook nog wat gespijbeld en een achterstand kon men zich toch echt niet permitteren. En als de school er niet aan meewerkte, dan zouden ze nog een klacht indienen ook!
"Geweldig! Jullie zoon doet gekke dingen en u wilt een klacht tegen ons indienen?", sprak de coördinator met een gevaarlijk lage, trage stem. Zijn ogen leken wel twee vuurspugende poelen, zijn lippen trilden totaal niet. "U gaat ons iets verwijten? U gaat zo beweren dat uw pupil van ons moest stelen?! Is er nog iets wat u namens uw familie wilt zeggen? Waar was uw familie toen uw zoon ervoor koos te spijbelen en uw vrouw hem indekte? Waar was uw familie toen wij, na de tasjesroof zorg wilden inschakelen? Waar was uw familie toen Suhail met koorts in bed had gelegen? Uw familie, wat zegt uw familie nu?"
Juf Kumari
P.s.: Na de meivakantie is Suhail nooit terug gekomen in de klas. Hij kreeg zware detentie. Dat krijg je niet zo maar, maar de school is geen partij die hierover wordt geïnformeerd. De school is wel in beeld voor wat betreft het aanleveren van leerstof en toetsen, maar heeft verder geen rol. De ouders van Suhail zijn niet meer naar school geweest. De oom heeft nog een keer gebeld: na Suhail was nu zijn oudere broer van 17 ook aangehouden. De oom en de familie hadden geen idee van wat ze moesten doen.
De coördinator wenste hem en de ouders veel sterkte toe. Ook veel wijsheid aan de familie toegewenst.