Zucht... kreun... steun... maar ook wel leuk, zo een nieuwe school met nieuwe kinderen die je vragen om bij hun in de groep te komen voor het werkstuk. Ze was aangenaam verrast hierdoor, want dat was haar niet eerder overkomen. Met een lach op haar gezicht fietst Manisha naar huis.
Nou ja, huis, het was het huis van haar oom. Nou ja, oom, de vriend van haar vader. Die vriend was twee jaar geleden gescheiden van zijn vrouw en woonde alleen in een groot huis. In het weekeind kwam zijn dochter soms logeren, maar voor de rest was hij alleen. En die oom had haar en haar vader in huis genomen toen dat nodig was.
Manisha begrijpt er soms niets van. Ze is al 13 jaar en gaat sinds twee weken naar de middelbare. Ze is een brugger! Maar ze kan niet genieten van deze leuke ontwikkeling, want in gedachten zit ze bij haar moeder. Haar moeder woont nu alleen in hun oude huis. Haar moeder was boos, nu ook nog op haar.
De ouders van Manisha zijn namelijk even uit elkaar om tot rust te komen. Manisha wilde niet bij haar moeder achter blijven, die was al boos en nu nog bozer. Haar moeder en vader hadden vaak ruzie. Het ging soms ook nergens over, dacht Manisha. Dan vond haar vader de kip niet lekker en begonnen ze te kibbelen. Dan was de broek niet goed gestreken en begon haar moeder tegen hem te gillen.
Dan, ja, dan was er weer wat.
De ruzies werden heftiger. Behalve heftige taal vlogen er toen ook huishoudelijke artikelen door de woonkamer. Eerst lepels, toen bekers, nu glazen. Manisha hield dan haar hart vast en kroop onder de haar bureau als ze deze geluiden herkende. Ze propte haar wijsvingers zo diep in haar oortjes, dat ze pijn in haar hoofd voelde. Ze vroeg zich tegelijk af of iemand nu met een mes zou gaan smijten.
Manisha begreep het niet. Ze wist wat er gebeurde, ze wist waarom haar moeder er soms uit zag alsof ze een zware bokssessie achter de rug had. Dan had ze blauwe plekken op haar armen en ook op haar dijen. Manisha snapte het niet, want toen zij een keer haar nichtje een mep gaf, kreeg ze straf! En ze moest haar nichtje, dat vervelend irritant kind, troosten! Dat was erger.
Manisha's nichtje kon namelijk heel goed treiteren. Ze maakte altijd nare opmerkingen en pakte stiekem speelgoed van Manisha om dat vervolgens stuk te maken. Als Manisha dan boos op haar werd, begon het nichtje luidkeels te huilen en kwamen de grote mensen op hen af. Nichtje werd getroost en Manisha kreeg een standje. Soms in de vorm van een boos blik, maar vaak waren het ook woorden die gebruikt werden. Manisha vond haar nichtje een achterbaks, vervelend mormel.
En nu had ze dit ontdekt, en ze wist zich er geen raad mee. Mama zat dan onder de blauwe plekken en papa zweeg in alle talen. Ze aten wel samen, maar soms ook niet. De communicatie verliep via Manisha, ook daar baalde ze stevig van. Laatst, met vaderdag, moest ze van haar moeder aan haar vader zeggen dat ze wenste dat hij een betere vader zou zijn. Manisha deed dat, maar ze keek naar de grond toen ze dat tegen hem zei, want ze meende er geen woord van.
Papa was namelijk lief voor Manisha. Papa bleef, ook als Mama haar boosheid op haar richtte, zachtjes tegen haar praten, streelde haar over haar haren en zei dat alles goed zou komen. Manisha wilde hem graag geloven, maar wat was goed? Ze wist namelijk dat haar moeder er anders over dacht. Ze had dat nu al vele malen moeten vernemen, meestal als Mama met mousi sprak. Dan zei ze dat Papa weer eens iets raars had gedaan en dat hij alleen maar aan zichzelf dacht. Manisha durfde dan niet te zeggen, dat Papa wel zijn best deed, maar dat hij het nooit goed kon.
Ze zat vast, in een loyaliteitsconflict naar beide ouders toe. Manisha kon er met niemand over praten. Want dan roddelde ze over haar moeder, of over haar vader. En roddelen mocht niet, dat mocht niet van God, zei Nani, toen die ene avond de politie aan de deur kwam. Na een ruzie had de buurvrouw de politie gebeld. Die was gekomen en had Papa meegenomen. Nani kwam toen om voor Mama en Manisha te zorgen. Papa kwam een dag later terug, Mama had de hele avond gehuild. Toen Papa weer thuis was, was ze wel lief voor hem, maar na twee weken was het weer raak. Toen schold ze hem uit en sloeg ze met deuren en smeet ze de glazen en borden weer stuk.
Manisha mocht met niemand praten, maar Manisha wist iets wat belangrijk was. Want de politie was weer gekomen en had Papa weer meegenomen. Papa had blijkbaar iets gezegd, waar Mama heel boos om was geworden. Zo boos, dat Mama gedreigd had om Manisha iets aan te doen. Papa had toen zijn dochter bij de hand gepakt en was het huis uit gelopen, een krijsende en tegelijk smekende Mama achter zich latend. Papa had vanuit de auto met deze oom gebeld. Die had ze opgevangen.
Volgende week moest Manisha mee naar de rechtbank. Papa had haar verteld dat ze aan de rechter mocht vertellen bij wie ze wilde wonen. Papa had ook gezegd dat het kon zijn dat ze naar Mama moest, maar hij zou er alles aan doen om de wens van Manisha te respecteren. Manisha had er wakker van gelegen en kon bijna niet genieten van het toneelstuk op school. In dat toneelstuk werd een vrouw door haar man geduwd en uitgescholden. Manisha was stiekem de zaal uit gelopen en rende naar het toilet. Een van de docenten had dat gezien en was haar achterna gelopen. Maar Manisha wilde niets zeggen, dus had de docent haar een glaasje water gegeven en werd haar vader gebeld.
Manisha trapte harder om de brug op te komen. Ze beet daarbij op haar lip. Ze had geen last van de hoge brug, maar wel van het geheim wat ze met zich droeg. Manisha had namelijk ontdekt dat Mama, in haar boosheid want Mama was niet slecht, een fles of een lepel of een glas of een vaas of wat ze ook bij de hand had gebruikte om Papa te lijf te gaan. Daarbij verwondde ze zichzelf soms, maar soms struikelde ze en kwam ze tegen de tafel. Dat verklaarde de blauwe plekken op haar lichaam. De plekken bij Papa waren nooit zichtbaar, wie lette er nu op Papa?
En net toen Manisha zich had voorgenomen om dit aan de rechter te vertellen, had Mama haar gebeld bij Oom. Mama huilde, ze mistte Manisha en Papa. Ze moesten terug naar huis, want Mama wilde zo niet leven. Als Manisha niet naar huis zou komen, zou Mama ... nee, Manisha kan het aan niemand vertellen, niet aan de rechter en niet aan Papa, het mag niet. Niet van Nani, maar ook niet van God. Roddelen is verboden.
Juf Kumari