Aan de ‘vooravond' van het gedenken van 140 jaar Hindustaanse Immigratie (in 2013) ben ik in verwarring.
Ik ben blij met de immigratie van mijn voorouders, 140 jaar geleden. Maar ik ben ook verdrietig om de behandeling en het zware leven dat zij hebben gehad, die tijd.
Ik ben blij met het feit dat er steeds meer onderzoek is naar mijn geschiedenis waardoor feiten uit die tijd bekend worden. Maar ik ben ook verdrietig dat de onderzoekers die feiten zo subjectief brengen waardoor ik me niet zelf een oordeel kan vormen....en dat ze elkaar meer bestrijden dan samenwerken.
Ik ben blij dat er veel activiteiten gepland worden om 140 jaar Hindustaanse immigratie te gedenken. Maar ik ben ook verdrietig dat men niet genoeg wil samenwerken en elkaar wil ‘beconcurreren' bij de gedenking.
Ik ben blij dat de Hindustanen zo succesvol en geintegreerd zijn. Maar ik ben ook verdrietig dat er vele problemen zijn (van zelfmoord, tot diabetes) die zo weinig aandacht en oplossingen krijgen.
Ik ben zo blij dat er toen zoveel sociale cohesie was en men elkaar altijd kon helpen. Maar ik ben ook verdrietig dat er toen zo'n strenge sociale controle was waardoor de gevolgen daarvan negatief waren.
Ik ben blij dat die sociale controle nu veel minder is, omdat we veel individualisitscher zijn geworden. Maar ik ben ook verdrietig dat er nu nauwelijks meer onderlinge sociale contacten zijn, waardoor we vereenzamen en niet meer bij elkaar terecht kunnen voor hulp.
Ik ben blij dat we onze cultuur niet verloren zijn, zodat we onze identiteit niet kwijt zijn. Maar ik ben ook verdrietig dat we onze cultuur (hoe dynamisch ook) steeds minder ‘beleven', waardoor we cultureel toch in verwarring raken en steeds meer kwijt raken.
Ik voel me net een chauffeur die letterlijk en figuurlijk de kluts kwijt is. Moet ik nou op het gaspedaal trappen of op de rem gaan staan?
Bansi