Soms is het toch een bijzondere gewaarwording om bij jezelf ‘verandering' te constateren. Was ik tien jaar geleden nog zo kritisch over de inhoudelijke kwaliteit van culturele uitingen zoals de diverse zang en dansvoorstellingen, ik ‘betrap' mezelf er nu op vooral blij te zijn dat er uberhaupt nog uitingen plaatsvinden van cultuur.
Mijn intentie, als eerste naar mijzelf toe, was om vooral erg zelfkritisch te zijn, omdat het blijvend streven naar een betere kwaliteit voor mij een hoog doel is. Als je iets doet, dan moet je je uiterste best doen om het zo goed als mogelijk te doen. Dat is me met de paplepel ingegoten.
Ook al begrijp ik ondertussen de redenen van de weinige mogelijkheden en faciliteiten, dan nog zouden we allemaal toch wel iets meer ons best kunnen doen?
En opeens bleek nog een andere reden van de mindere kwaliteit. De doelgroep voor deze voorstellingen is voornamelijk de eigen hindustaanse doelgroep...en die schijnt het nauwelijks te interesseren. Dus waarom moeite doen en je uitsloven? En ook nu kunnen we toch wel iets meer ons best doen om de kwaliteit toch iets te verbeteren?
Zowel artiesten, maar zeker ook organisatoren kunnen hieraan bijdragen. Toen ikzelf vele jaren geleden als fanatieke vrijwilliger probeerde een podiumprogramma te professionaliseren vroeg ik in de vergadering met de welzijnsbobo's om een goede belichting voor de show op het podium. Een van de grootste, arrogante, bobo's zei daarop: ik heb gezien dat er op het podium een ‘peer' (= gloeilamp) hangt, dus gaan we niet investeren in andere belichting.....
En nu, vele jaren later, ben ik op dit moment opgelucht en misschien zelf een beetje blij dat er uberhaupt nog iets aan zang, dans, muziek, toneel en dergelijke te zien zijn.
Bansi