O, wat is het warm hier. En waarom draaien de muren om me heen? Monica ligt op de grond, lijkt het en de wereld om haar heen maakt langzame rondjes. De wereld danst, denkt ze. Dan hoort ze een bekende stem, de stem van de buffel! Help, de buffel is ook hier, gaat er door haar hoofd.
Monica, 16 jaar, is een dagje uit met haar klas. Ze zijn naar een attractiepark in Frankrijk met alle leerlingen die dit jaar examen doen. Nog een keer gezellig samen, dan blokken voor het eindexamen. Monica zit in de vierde klas van het vmbo, daarom is ze erbij.
Bij haar in de klas zit er een vervelende jongen. Hij is 17, altijd bazig, maakt vooral ruzie met alles en iedereen die groter dan hem is en ze vindt hem maar lastig. Twee weken geleden kregen ze spontaan een dagje vrij van de directeur. Nou ja, spontaan... een gek had geroepen dat hij ellende op een school in hun gemeente zou maken. De scholen waren op desbetreffende dag gesloten. Dat vond Monica niet erg, een extra dagje vrij, lekker uitslapen en daarna de stad in met vriendinnen, daar kon school niet tegenop. Via Facebook en Twitter hadden ze allerlei plannen gemaakt om deze dag in te vullen. Echter had Ravi, de 17jarige klasgenoot, via deze zelfde social media geroepen dat hij hoopte dat de bedreiging tegen de meester van gymnastiek was geuit. Hij had altijd gedoe met hem en hij mocht hem niet, aldus Ravi.
Monica vond hem maar stom, net een olifant in een kast vol porselein. Toen ze hem dat vertelde, zei hij: "Ik ben geen olifant, ik ben een buffel: sterk met stevige hoorns!". Nou, dan maar een buffel, ook een stom beest, had Monica gereageerd.
De school kreeg hoogte van dit gebeuren via social media en ja hoor, Ravi moest met zijn ouders op het matje verschijnen. Hij werd geschorst voor drie dagen, kreeg een week corvee, maar kocht wel mee naar het eindejaarsuitje. Hij mocht dankbaar zijn, dat had hij nu ook begrepen, want eigenlijk had hij lekker thuis moeten blijven, maar de directie gaf hem toch deze kans.
Wat was nou het verhaal van Ravi? Ravi kwam uit Pakistan en was met zijn gezin naar Nederland gevlucht. Ze hadden hiervoor huis en haard moeten opgeven. Zijn vader was bijna doorgedraaid van alle stress en zijn moeder was elke dag verdrietig. Heimwee naar Pakistan, zorgen om familieleden die vermist waren en in Nederland kregen ze ook nog met diverse instanties te maken. Allemaal gedoe. Bij het vluchten waren de papieren namelijk kwijt geraakt, maar wie heeft er dan ook papieren? In Pakistan is de burgerlijke stand anders ingericht, had Ravi een keer verteld. Daar kwam er twee keer per jaar een ambtenaar aan huis. Die noteerde wie er in de afgelopen zes maanden geboren waren. De geboortedata werden dan gesteld op 1 januari of 1 juli, wat dichter bij het geboortejaar lag. "En als je in het holst van de nacht voor je leven moet rennen, denk je niet aan je papieren, maar aan je leven."
In Nederland moesten ze echter aantonen wie ze waren en waar ze vandaan kwamen. Doe dat maar zonder papieren. Nu hadden ze eindelijk, na 7 jaar een verblijfsvergunning en had Ravi een ID-kaart, echter met kruisjes op de plek van zijn geboortedatum. Want zijn ouders konden niet bewijzen dat hij op een bepaalde dag was geboren. En hij was nu al een keer door de politie aangesproken op de kruisjes en zelfs voor verhoor meegenomen. Ravi had hierdoor een sterk gevoel dat hij onrechtvaardig werd behandeld. Hij wilde ook terug naar Pakistan, hij kon niet wachten tot er een ander regime kwam daar. Dan zou hij huiswaarts keren en een eigen zaak beginnen. Hij dacht aan import/export, iets in de handel. Hij zou geld verdienen en voor zijn ouders zorgen. De geestelijke gezondheid van zijn pa zou dan herstellen en zijn moeder zou niet meer verdrietig zijn.
Op school kwam Ravi niet goed genoeg mee. Hij was vaak afwezig, zonder opgave van reden, kwam vaak te laat en zat ook regelmatig onder de blauwe plekken. Hij werkte na schooltijd, waardoor hij zo moe was. En die blauwe plekken verkocht hij aan zijn nieuwe hobby: kickboksen. "Juist, dacht Monica, je kickbokst al sinds twee jaar want al 2 jaar zie ik blauwe plekken bij je. Niet alsof er op je is gestompt, maar alsof je stevig bent vastgepakt, alsof de vingers van de grijper zich in je huid boorden. Maar hij moest het zelf weten, de buffel!"
Monica gaat langzaam overeind zitten. Ze merkt dat de buffel haar vasthoudt en helpt! Ze kijkt hier erg van op, maar staat het toe. Wat is er gebeurd, vraagt ze. "Je zat in de Thunderbirds, die snelle achtbaan. Toen je eruit kwam, was je duizelig en viel je flauw. Ik ving je op, maar je zei niets. Je was bewusteloos. De mensen van het park hebben je hier gebracht. Je bent bij de EHBO.", verklaarde hij.
Monica kreeg een glaasje water en moest wat vragen beantwoorden. Ze moest ook een broodje eten en mocht daarna weer verder. De buffel bleef aan haar zijde! Hij had twee van haar vriendinnen erbij gehaald en een vriend van hem. Ze zouden de dag met dit groepje doorbrengen. Dat had hij geregeld. Ze wist niet wat ze van hem moest denken. Die vent die altijd maar een grote mond had, superonbeschoft kon zijn en zo vervelend deed, had geregeld dat zij niet alleen door het park ging en hij bleef bij zijn standpunt.
Ongeveer een uur na dit incident is de groep aan het slenteren door het park. Geen snelle attracties voor ons, had de buffel besloten en de anderen, incluis Monica, vonden het een goed idee om het rustig aan te doen. Ze kwamen de docenten tegen die mee waren. Het verhaal werd uitgebreid uit de doeken gedaan door de twee vriendinnen van Monica. Een van de docenten merkt op dat de buffel geen jas aan heeft. Ze vraagt hiernaar, want het is frisjes. Nou, frisjes, zeg maar gerust dat het kippenvel op zijn armen stond.
"Monica heeft mijn jas aan, juffrouw, van haar lag in de bus en ik wou niet dat ze het koud kreeg", zegt de buffel met zijn zware bromstem. Als de juf hem bedankt voor de manier waarop hij zich om Monica heeft ontfermd, dan bromt hij verder: "Dat is normaal, dat doe je toch voor elkaar?"
Monica heeft het door, de buffel heeft een grote bek, is superonbeschoft, weet alles beter, maar heeft ook een heel klein en zuiver hartje. Ruwe bolster blanke pit, zo noemt men dit toch?
Juf Kumari