De suiker die niet zoet was, geschreven door Safdar Zaidi
Vorig jaar sprak ik Safdar per toeval. Hij is de huisdichter bij een bepaald radiostation en ik was de invaller voor de gast die uitviel. We raakten aan de praat en toen vertelde hij dat hij werkte aan een roman over de Hindustaanse immigratie. Hoewel hij zich hier erg bescheiden in opstelde, straalden zijn ogen tijdens het vertellen hierover. We gingen uit elkaar met de afspraak dat hij het schrijven zou voortzetten en een signaal zou geven als het product af was.
Twee weken geleden kreeg ik een mail met daarin een uitnodiging voor zijn boekpresentatie. Uiteraard ging ik erheen, ik was bijzonder nieuwsgierig naar wat Safdar ervan had gemaakt, maar ook naar hoe een boekpresentatie in zijn werk ging. Het was namelijk mijn eerste keer.
In de Haagse bibliotheek, op de eerste verdieping, hadden velen zich verzameld. Er werd flink gepraat met elkaar, volgens mij noemt men dat netwerken. Toen de klok 19.30 uur sloeg, klonken er bijzondere klanken uit de luidsprekers en kwam er een ... figuur gehuld in een pak van pailletten, voorzien van een masker en met een zweep in de handen, swingend en heupwiegend tevoorschijn. De schoenen trokken mijn aandacht en ik vroeg me gelijk af of ik per abuis bij de presentatie van "Fifty More Shades of Grey" was gestrand.
Maar nee, ik was op de juiste plek en dit bleek een stukje uit het boek van Safdar! De rest van de avond werd gevuld door praatjes, het overhandigen van het eerste exemplaar aan Tanja Jadnanansing. Volgens Safdar, omdat zij de jongeren vertegenwoordigt en hen kan bereiken. Zij zei op haar beurt toe, ervoor te willen zorgen, dat dit boek op de literatuurlijst voor scholen in Nederland zou komen te staan. Een mooie belofte, we gaan het merken.
Safdar blijft bescheiden, ook als hij veel lof van grootheden als prof. Choennie en prof. Khurashee krijgt. Ook de Surinaamse schrijver Rappa komt met een videoboodschap, waar veel droge humor in te detecteren is. Wat Safdar zelf zo bijzonder vindt aan zijn boek: Lakshmee, een karakter uit zijn boek. Safdar ziet in elke vrouw een Lakshmee. Hij doelt dan niet zozeer op de brenger van materieel geluk, maar op de houder van kennis.
Als alle sprekers voorzien zijn van bloemen of een wok gevuld met onder andere karaila (bitter melon), komt miss Pearl op dit keer blauwe hakken en zonder zweep. Ze heeft twee bossen bloemen bij zich: een voor de schrijver en een voor Mitra Rambaran, de motivator. Daarna begaven de gasten zich al netwerkend richting een drankje, een hapje en een signeersessie.
Redactie Suryamedia