Niet lang geleden was ik op een leuk mini symposium met leuke sprekers die een leuke inleiding hielden.
Ik dacht bij mezelf "wat leuk!" En dat was ook echt zo. Mijn gevoel van "wat leuk" liep een minder leuke deuk op toen er na de inleidingen en een leuke pauze op het programma een leuke discussie gepland stond.
Hiervoor mochten de geachte aanwezigen vragen stellen. De dagvoorzitter probeerde de vragenstellers telkens te stimuleren zich te beperken tot het stellen van hun respectievelijke vragen. Maar dat is totaal niet gelukt! Met uitzondering van één vragenstelster (van niet Hindustaanse komaf, dit moet ik even melden voor de volledigheid) is het geen enkele van de vragen(aan)stellers en vragen(aan)stelsters gelukt om zich te beperken tot hun vraag. Ze begonnen allemaal met een eigen betoog, waarbij "tussen neus en lippen" (en dat zet ik niet zomaar, voor de leukigheid, tussen aanhalingstekens!) ook vooral de eigen verdienste(n) in meerdere of mindere mate gemeld moesten worden.
Met alle oprecht respect voor de leuke verdiensten van al die leuke mensen, was dat toch echt niet de bedoeling van de discussie/vragenronde.
Door deze ervaring en de ervaringen in andere discussies in de afgelopen jaren moet ik voorzichtig een minder leuke conclusie trekken....Wij, Hindustanen kunnen niet discussiëren!
Dat is niet leuk!
Bansi
p.s. is het je opgevallen dat ik in deze bijdrage het woord 'leuk' heel vaak gebruik? Leuk hè!