Met een kleine maar zeer duidelijk aanwezige frons tussen zijn mooie wenkbrauwen, zit Arun voor zich uit te staren. Zijn moeder, die haar zoon van binnenuit kent, observeert hem. Als de situatie na 5 minuten nog hetzelfde blijkt, vraagt ze hem wat er is. “Niks Mama”, zegt hij. Mama weet echter beter. Ze weet inmiddels dat hij met zijn gedachten op een heel andere plek is dan op het terrasje waar ze in de zon een drankje met haar zoon deelt. Zijn flesje chocomel blijft echter onaangeroerd en dat is alweer reden om te vragen of het wel goed gaat met hem. “Ja Mama”, is het antwoord, maar onverstoord gaat het gestaar weer verder.
Mama slaat nu zelf aan het nadenken, eigenlijk speculeren. Op school gaat het goed, zijn cijfers zijn prima, dus dat kan het niet zijn. Met de vriendjes gaat het ook geweldig, als zij niet uit kijkt, dan heeft hij elke dag wel een speeldate met een klas- of buurtgenootje. Die kinderen van 7 regelen dat zelf wel, Mama hoeft zich daar geen zorgen om te maken. Thuis was alles rustig. Arun kon goed opschieten met zijn oudere broer en er was geen indicatie dat er binnen het gezin iets niet lekker zat. Maar waar kwam die diepe frons dan vandaan, vroeg zij zich af.
Als praten niet helpt, weet Mama, dan pakt ze een vel papier en gaat ze samen met Arun tekenen. Dit keer wil hij dat ook niet. Hij gaat nu wel anders zitten: hij vouwt zijn armen over elkaar, legt zijn hoofd op zijn handen, de schouders zakken enigszins in en … juist, hij gaat weer staren met die – intussen hinderlijk geworden – frons op zijn hoofd! Mama weet het even niet meer. De anders zeer spraakzame Arun manifesteert zich op dit moment als een oester. Ze kan er niks mee.
Een dag later krijgen ze thuis visite van de tante, Mousi, van Arun. Tijdens een gezellige maaltijd, waarbij allen aan tafel zitten en nog lang keuvelen, vertelt Arun dat hij geen Pluspunter meer is. Zijn ouders weten dat al, voor Mousi is dit nieuws. “Hoe komt dat?”, vraagt ze. “Omdat ik te veel kwek”, legt Arun in een zin uit. “Houd daar dan mee op”, suggereert Mousi. Dat wil hij wel, maar zo is het toch ook gezellig.
Een Pluspunter is een leerling die in een bepaalde klas zit, maar sneller door de stof heen gaat dan de gemiddelde leerling uit die klas. Hij of zij krijgt dan, om verveling te voorkomen en om hem tot meer uit te dagen, een plustaak. Op de school van Arun krijgen ze plustaken per week. Afhankelijk van wat de leerkracht noodzakelijk acht – uiteraard lijkt het erop alsof de leerling daarin de regie heeft – krijgt hij of zij een plustaak rekenen, begrijpend lezen, spelling en ga zo door. Aan het eind van de week levert de leerling zijn of haar taken in.
Bij Arun gaat dit voortreffelijk, hij kreeg vier plustaken en had ze halverwege de week al af, maar waarom is hij dan pluspunter af?
Mama weet nu de diepe frons bij de chocomelk te verklaren: hij was bezorgd omdat hij Pluspunter af was. Zo zielig, zo lief. Mousi, nieuwsgierig van aard, weet het nog zo niet. Ze gaat samen met Mama op onderzoek uit. De werkwijze van de school is dus zo, dat Arun, als hij zijn klassewerk af heeft (en dat heeft hij heel snel), op de gang aan de plustaak moet werken. Op de gang is dus niet in de groep bij zijn ‘vrienden’. Op de gang is dus niet leuk! Dus als Arun nou maakt dat hij geen Pluspunter meer is, dan kan hij de hele week leuk bij zijn vrienden zitten. En wat moet hij doen om pluspunter af te zijn? Juist ja, kwekken!
Kwekken is straattaal voor jongens van 7 voor blijvend kletsen en dat ook volhouden tot in de laatste schoolminuten! Arun en zijn vrienden konden dat goed. De juf had besloten dat hij, omdat hij de laatste weken zo vreselijk aan het kwekken was geslagen, hij maar eerst zijn reguliere programma af moest krijgen. Van Plustaken was er even geen sprake.
Nou, goed geregeld, toch, dacht Arun.
Als Mama en Mousi dit concluderen, schieten ze eerst kostelijk in de lach. Het kind is te slim! Hij wil gezelligheid en heeft het ook nog gerealiseerd. Ze praten met Arun en leggen hem uit dat hij soms toch aan zijn Plustaken zou kunnen werken, zonder die tijd met vrienden in te leveren. Hoe onderhandel je nog meer met een kind van 7? Een mooie uitdaging voor de ouders van Arun, want Mousi was nu weer terug naar haar gezin.
Als ze echter twee weken later belt, vertelt Arun haar dat hij – naar eigen zeggen – Kwekkeboom af is en weer een Pluspunter! Mousi begrijpt er niks van. “Ik was dus een Pluspunter, maar omdat ik te veel kwekte, was ik Pluspunter af. En nu ben ik weer Pluspunter”, was zijn o zo simpele uitleg. Hierbij rekte hij elk woord uit, sprak hij ultra langzaam en articuleerde hij als de beste. Hij wilde er gewoon zeker van zijn dat zijn Mousi – hij had een week geleden besloten dat zij oud was want ze was 42 en dus even oud als Mama – hem kon volgen en snappen.
“Nou, Kwekkeboom, of eigenlijk ex-Kwekkeboom, hoe kan je zo snel switchen? Wil je weer Pluspunter worden? Verveelde je je als je je weektaken af had? Heb je gedonder met je vrienden gehad? Wat is er aan de hand man? Je maakt me nieuwsgierig”, zei Mousi.
“O, dat is heel simpel, hoor Mousi. Als ik nu Pluspunter wordt, tot aan mijn verjaardag, krijg ik vast een mooier cadeau dan als ik Kwekkeboom ben! Dus moet ik nu nog drie weken Plustaken doen, dan ben ik jarig en dan zie ik wel weer!”.
Tegen zijn moeder zegt hij: “Ik was niet bezorgd hoor Mama, ik was aan het uitrekenen wanneer ik weer Pluspunter moest worden om een groot cadeau te krijgen”.
Juf Kumari