Ze ligt in bed. Het is dinsdag 10 juni, het jaar is 2014. Dit noteert ze in haar dagboek. Dat dagboek heeft ze al sinds ze zes jaar oud werd. Haar tante had haar dit bijzondere cadeau gegeven: een formaatje A5, met een harde kaft en een slotje erop. Een gleufje voor de pen aan de zijkant en geen zoete stomme plaatjes van katjes of hondjes of Barbie op de voorkant. Een zeegroene, effen voorkaft. Precies zoals Rani dat mooi vond. Haar tante had namelijk gezien dat Rani, als ze boos werd (en dat werd ze heel vaak), helemaal overstuur raakte. Ze schreeuwde, stampvoette en werd rood. Met als reactie van haar omgeving hard gelach en gehoon. Rani weet nu, bijna 10 jaar later, nog precies hoe ze zich voelde: onbegrepen en ongehoord. Maar ze bleef jengelen, dan werd ze tenminste gezien, maar het probleem werd niet opgelost. Haar tante zette haar, toen ze vier was, aan het tekenen over haar boosheid. Rani kwakte de eerste tekenblok vol! Toen ze zes was, kreeg ze dus dit boek en dat was een goede gewoonte geworden.
In haar boek schreef ze alles op. Leuke dingen, minder leuke dingen en steevast de nare dingen die ze meemaakte en met niemand anders wilde bespreken. Rani was er namelijk van overtuigd dat haar leven vol veel meer drama was dan die van haar vriendinnen. Haar hartsvriendin, Chaya, had een leuke familie. Haar vader en moeder en broer aten altijd samen met Chaya aan tafel. Daar werden ook leuke dingen besproken, maar ook vervelende zaken werden er aan die tafel aangekaart. Rani heeft daar gezien hoe Chaya vertelde over de 4 voor Geschiedenis en hoe haar vader zei dat dat onacceptabel was en contact met haar docent zou opnemen om een oplossing te vinden. Chaya was eerst geschrokken, ze had er namelijk een potje van gemaakt, maar de reactie van haar Pa was duidelijk: hij wilde betere cijfers en zou haar daarbij helpen.
Haar broer, zeventien jaar oud, kreeg andersoortige gesprekken. Hij was koppig en wist alles beter dan alle anderen. Hij was meer met zijn scooter bezig dan met school. Hij was nu ook bezig met zijn rijbewijs, het theoretisch deel dan. En… hij had eeuwig een ander vriendinnetje, waar zijn moeder gek van werd! Suraj, denk aan hoe je je zou voelen als iemand met jouw zusje. Suraj, denk aan je school. Suraj, ik wil nog geen Adjie worden. Suraj…
Suraj, the object of my affection, schrijft Rani in het dagboek. Ze was er heimelijk op verliefd. Hij was stoer en hij durfde tegen zijn ouders in te gaan. Zij zou dat nooit durven. Het gekrijs en gestamp van vroeger was omgeslagen in ingetogenheid en onzichtbaarheid. Ze kwam wel voor zichzelf op, hoor, maar was ze maar wat sterker, schreef ze ook op.
Ze wilde ook graag zo een gezin hebben, die van haar zat helaas anders in elkaar. Haar ouders waren al zo lang ongelukkig. Rani was opgelucht toen ze eindelijk uit elkaar gingen. Dat had ze alleen haar dagboek toevertrouwd, want dat mag ze toch niet hardop zeggen? Ze hoort de afkeurende reactie van haar Nani en Adjie al. En haar tante, hoe ruimdenkend ook, had al gezegd dat het voor een kind beter was als beide ouders bij elkaar waren. Wat een onzin, schreef ze weer in het bewuste boek. Nu was er tenminste rust in huis, voorheen alleen maar spanning en angst voor boosheid van wie dan ook. Mama was boos op papa, hij was boos op haar en zij was een soort van pion tussen hen. Rani, zeg je vader dat we gaan eten. Rani, zeg tegen je moeder dat ik straks weg ga. Rani, Rani, Rani.
Rani had het totaal niet naar haar zin, maar ja, stampvoeten en krijsen was uit den boze. Dus deed ze wat van haar gevraagd werd en kroop ze in haar kamer met haar dagboek. Het schrijven beviel haar wel, nu had ze besloten om haar fantasie de vrije loop te geven.
Ze schreef over hoe het leven zou zijn als zij een prinses was, hoe ze dan op haar paard door de landerijen van haar vader, de koning, zou rijden en hoe ze, met een knip van de vingers, alles gedaan kreeg.
In een ander verhaal was ze een fee en maakte ze allen om haar heen blij. Ze had bijzondere poeder: als mensen boos werden, strooide ze wat poeder over ze heen en poef.. weg boosheid en hallo vrolijkheid!
Vandaag schreef ze het verhaal dat ze haar diploma had gehaald. Ze was het examen ingegaan met gemiddeld een 6,7 maar op het eindexamen had ze wisselend gescoord. Althans, dat dacht ze, want meer dan haar eigen nagekeken antwoorden was er niet. En de docent keek waarschijnlijk anders (strenger) na, dus was dit puur gegis. Ze schreef dat ze echter ook op het eindexamen goed had gescoord en dat ze met allemaal zevens het diploma haalde! Dat ze haar beide ouders op de diplomauitreiking bij zich had en dat haar ouders aardig tegen elkaar deden. Dat ze de boosheid aan de kant schoven, voor het vieren van haar diploma.
Tja, poedertjes van de fee werkte niet bij haar ouders en of haar droom over cijfers waar zou worden, dat wist ze morgen. Want op woensdag 11 juni 2014, om 16.00 uur zou ze hierover gebeld worden.
Juf Kumari
Reageren?